تیم ملی فوتبال در راه جام جهانی است. دوبازی انجام داده. با همان سبک و سیاق سابقش. یکی را در خانه برده و دیگری را در خانه حریف یک میلیارد نفری‌اش، مساوی گرفته. عده‌ای در شبکه‌های اجتماعی و کامنت‌های سایت‌های ورزشی واویلا وا مصیبتا برداشته اند که ای داد ای بیداد این چه تیمی است؟ این پول ها به کجا میرود؟
به نظرم اگر یک بیماری غالب در ایران داشته باشیم آن آلزایمر است. طوری برخورد میکنند که انگار کیروش بازیکنان اسپانیا را تحویل گرفته و این تیم را تحویل داده است. ما تیم ملی را در دست مربیان داخلی دیده‌ایم. که با بازیکنانی ده برابر بهتر از امروز نتوانسته اند ما را به جام جهانی ببرند. مربی داخلی پیش‌کش همین تیم را دست برانکو هم دیده‌ایم. که به جام جهانی هم رفت اما فسیل علی دایی در آن پدر خوانده بود و بازیکنان جلوی همه ی دنیا توی گوش هم میزدند.لگد به ساک و غیره هم که از داستان های همان دوره هاست.ما باید خیلی ممنون‌دار کیروش باشیم نه این که با او خواهیم توانست جام ملت‌های آسیا بگیریم یا از گروهمان در جام جهانی صعود کنیم، ما باید ممنون کیروش باشیم به دلایلی که ذکر میکنم.
ما باید از کیروش ممنون باشیم چرا که بی ستاره ترین نسل فوتبال ایران را تحویل گرفت و این تیم را تحویل ما داد. تیمی که شخصیت دارد. ایرانی جماعت به این که کار تیمی بلد نیست معروف است. حتا به این که رفتارهایش زیر فشار احساسی و ایمپالسیو است هم هم. کیروش بازیکنان فرد محور ما را تحویل گرفت و یک تیم یک دست و با شخصیت و منش تحویلمان داد. تیمی که میدانیم اگر خوب گل نمیزند حتا در مقابل آرژانتینش هم گل نمیخورد. تیمی که میدانیم تا دقیقه آخر دست از تلاش نمیکشد. اگر خودمان را خوب بشناسیم میدانیم این ها چه معجزه هاییست، برای یک گروه از ایرانیان. کیروش رحمتی خودمحور را کنار گذاشت و دو دروازبان تحویل داد که تا سالها میتوانند خیال ما را از دروازه تیم ملی راحت کنند. سبک بازی کیروش سبک بازی معروفیست. تیم‌های مورینیو یا اتلتیکو مادرید چند سال گذشته با همین روش موفقیت ها را درو میکنند. اگر تیم فوتبال ما قبل از کیروش فوتبال چشم نوازی ارایه میداد، حرف منتقدان قبول بود. ولی تا جایی که من یادم است همیشه یک تیم متکی به علی کریمی یا علی دایی ها داشتیم با یک سیستم علی اصغری که وقتی گل میزد بلافاصله عقب میکشید و گل میخورد یا تحت فشار مطلقا هیچ رفتاری از خود تیم و بازیکنانش بعید نبود. آن تیم ها کجا و تیم کیروش کجا؟
تازه داستان بازی تدارکاتی نداشتن و امکانات کم و غیره را که همه میدانیم. با این امکاناتی که ما در اختیار این تیم قرار داده‌ایم عده ای انتظار دارند بارسلونا را در زمین ببینند.
ما باید ممنون تیم کیروش باشیم نه از این جهت که موفقیت خاصی کسب خواهد کرد، از این جهت که به تیم ما شخصیت داده است، از این جهت که به ما نشان داده تحت یک مدیریت صحیح با همه فشار ها بازهم میشود وسط این خاورمیانه لعنتی یک گروه مدرن و حرفه ای را دور هم جمع کرد و یک مجموعه یکپارچه از آنها در آورد. کسی که دغدغه کسب و کار در ایران داشته باشد این را میفهمد که چقدر سخت است داشتن یک تیم حرفه ای که صرفا در خدمت کل مجموعه باشند و هر لحظه حاشیه‌ای برای آن درست نکنند. خیلی از این چیز ها را مدیون شجاعت او هستیم.
ضمنا کیروش یک عوام فریب حرفه ای است و چه خوشمان بیاید و چه خوشمان نیاید، این برای ما و تیم مان مفید بوده است. او سعی میکند احساسات ناسیونالیستی ما را که در زیر گردوخاک سیاست و مذهب گم شده است را با تیم ملی زنده کند و با این روش برای تیمش حمایت بخرد، برای تیم های حریف یک نسخه کوچک از مورینیو است و بازی را خیلی قبل تر از زمین بازی شروع میکند. ممکن است با خودتان بگویید این ها که مزیت نیست. باید بگویم برای روبرویی با توده ی مردم در ایران و مافیاهای فوتبال ایران آیا راه بهتری میشناسید؟ کیروش زرنگ است و کارش را در همین محیط با راه حل های خودش پیش میبرد. میخواهید به او بگویید ماکیاولیست یا هر چیزی، اما میگویم روش عملگرای او احتمالا بهترین روش برای مدیریت تیم ملی فوتبال کشوری پیچیده و با سیستم و مردمانی غیرقابل پیشبینی است. نه که کیروش اشتباه نمیکند، نه که کیروش بهترین اتفاق ممکن است، اما کیروش حداقل برای من یک نور امیدی است که میگوید، حتا در این محیط هم میشود کار های غیر ممکنی انجام داد. کاش دفعه‌ی بعدی که بازی تیم ملی را نگاه میکنیم به جای مقایسه آن با تیم های اروپایی، آن را با گذشته خودش مقایسه کنیم.
“ایرانی جماعت به اینکه کار تیمی بلد نیست معروف است. حتا به اینکه رفتارهایش زیر فشار احساسی و ایمپالسیو هست هم هم”
استفاده این دوتا “هم” پشت سر هم خیلی باحال بود برام،نتونستم ازش بگذرم و اشاره نکنم.
راستش شاید این کامنتو باید برای پست قبلی میذاشتم؛ اگر از من بپرسن چرا صدرا وبلاگ مینویسه میگم که : خوب کاری میکنه مینویسه 🙂 .واسه اینکه من اگر بخوام بگم واقعا از چیه نظراتش(تحلیل هاش) خوشم میاد خواهم گفت که حتی تو موضوعاتی که علاقه ای بهشون ندارم-مثل همین فوتبال-میتونه نظرشو شفاف بگه و بتونه ازونا ریشه هایی رو بکشه بیرون و مرتبطشون کنه با موضوعاتی که بیشتر بهشون علاقه مندم مثل کسب و کار و تکنولوژی، یعنی من به شخصه به این خصوصیتش بهتره بگم حسودیم میشه.
اینکه میتونه خیلی پیچیده از چند تا پدیده قابل لمس مثل فوتبال نابسامان و کسب و کار های تک محور برسه به ریشه شون که میتونه عدم همکاری تیمی باشه برای من واقعا جالبه.
برای همین دوست دارم بهش بگم خوب کاری میکنی وبلاگ مینویسی.
مرسی علیرضا:)
نیستی چرا چندوقته. یه قرار میذارم این هفته بریم کوهی جایی.