بخشی از تراژدی بودن

آدم وقتی کوچک است خودآگاهی ندارد. جدی میگویم. یعنی حداقل من نداشتم. یا خیلی کم داشتم. گاهی به دوستانم میگویم هرچه امروز از من میبینید: خوب یا بد. حاصل یک تغییر ناگهانی و رشدی نمایی است. قدیمی ترهایشان که اصلا میتوانند این را تصدیق کنند با خاطراتشان. هنوز هم اثراتش همراهم هست. گاهی از مادرم میپرسم هیچ مشکوک نشدید این یک چیزی اش است؟ آزمایش اوتیسم آن زمان نبود؟ به قول همان آدم خوب وب فارسی، شاید بشود اسمش را بگذاریم سندرم آسپرگر . همه خاطراتی که از کودکی دارم، در آنها بیشتر نقش دوربین را دارم تا فاعل. یعنی اگر حتا در خاطره ای خودم دارم زیرپای دختر بدجنس و زشت مهدکودک را میکشم که بخورد زمین، من نیستم که انجام میدهم. من دارم نظاره میکنم. حتا قضاوتی ندارم. احساسی ندارم. دارم نگاه میکنم. انگار یک من جدا از من وجود داشته باشد. توصیف بهتری برایش ندارم. اسمش را میگذارم ضعف خودآگاهی یا خودآگاهی ضعیف. مثل این سیستم های شبیه ساز ماشین لرنینگ که بدون سوپروایزور رهایش میکنی در داده ها تا چیزی یادبگیرد. مشخص است که این همان مغز ماست. ولی خیلی خیلی ضعیف تر. احتمالا بعدا که خودآگاه تر شد و همه مان را کشت یاد این روزهایش بیفتد که چطور کامپیوتر ها بازیچه دست چارتا حیوان زیستی خیلی خیلی احمق بوده اند و به خاطراتش بخندد.

از دیگران چیزی نمیدانم اما فکر میکنم پروسه بزرگ شدن و بزرگسال شدن همان پروسه قوی شدن خودآگاهی باشد. اوه نه مثال نقض هایش زیاد است. بهتراست بگوییم بزرگ شدن در خیلی از آدمها احتمالا با قوی تر شدن خودآگاهی آن ها رابطه مستقیم خطی دارد. فکر میکنم دلیلش تجارب باشد. یکی از اولین بارهایی که یادم است آن من ناظر تبدیل به من عامل شد، حدود دوم راهنمایی بود. داشتیم در کوچه فوتبال بازی میکردیم. پسرهمسایه هولم داد. افتادم زمین. دستم را سپر کردم. دستم شکست. واو. افتاده بودم روی زمین وسط کوچه وگریه میکردم. درد زیادی داشت. اما از همه عجیب تر برایم این بود که این افسانه شکستن استخوان واقعا برایم اتفاق افتاد. واقعا دارم این را تجربه میکنم. چقدر عجیب. این اولین تراژدی زندگی ام نبود اما واقعا اولین لحظه ای است که به من خودآگاهم تلنگری خورد. یکجورهایی تغییر مسیر نسبتا سریع یک شبه اوتیسم خفیف به یک ENTJ شاید همانجا خورد. همه خاطراتی که دارم که همراه با آن ها احساسات، نوستالژی و رنگ وبو وجود دارد مال همان تاریخ به بعد است. قبلش همه چیز سیاه سفید بی حس است. انگار صحنه هایی از پارانورمال اکتیویتی باشند خاطراتم. عجیب است واقعا.

خلاصه همه این ها که انسان که بزرگ میشود تراژدی هایش هم بزرگ میشوند. شوربختانه آنکه خودش هم بخشی از تراژدی میشود. و این شاید دردناک باشد. ما میشنویم هشت سال جنگ. میشنویم در جنگ جهانی دوم هفتاد ملیون انسان کشته شدند. حتا تصاویر و فیلم هایش را میبینیم اما خودآگاهمان آن را لمس نمیکند. انگار خاطره ای دور است. از ما بسیار فاصله دارد تا زمانی که اتفاق می افتد. یکی از همان خاطرات سیاه سفیدی که دارم مال زمانی است که یک شب پدرم سراسیمه بیدار شد، تلوزیون را روشن کرد. نمیدانم چرا دنبالش دویدم. یادم است که تلوزیون چهارده اینچی مان دو برج را نشان میداد که از آن ها دود بیرون می آمد و بعد برج ها ریختند.همین نه بیشتر. مطلقا هیچ حسی نسبت به آنچه اتفاق افتاد نداشتم. تا چند روز پیش که در حال نگاه کردن به تلوزیون ریختن پلاسکو را دیدم. به شکل غریضی دهان و بینی ام را با دست هایم پوشاندم. مبهوب مبهوت. خودآگاهی ام داشت واقعیت را لمس میکرد. پس این شکلی است. دقیقا یاد زمانی که دستم شکست افتادم. پس این بود تراژدی. مشاهده ریختن یک ساختمان. دردناک این که بخشی از تراژدی هستیم امروز. دنیا دارد روزهای بدی را میگذارند. کاملا ممکن است صبح بلندشویم و شرایط مستقیما خیلی متفاوت تر از شب قبل باشد. دلم میخواهد یک بار توییتر را باز کنم و آن کنار هشتگی را نبینم که خبر بد جدیدی را نشان بدهد.حتا دلم نمیخواهد به همه آنهایی که میگفتند انتخابات آمریکا به تو چه، مگر چه تاثیری روی زندگی تو دارد برگردم بگویم: سلام، این از هفته اول. خیلی راحت از آدم هایی که آمریکا رفتن یکی از گزینه های روی میزشان بود، تبدیل شدیم به کاراکتر لوزر آمریکایی. که روی یک جدول یا آبجو و سیگار در دستش مینشید و به تیر برق پشت سرش تکیه میدهد و به دوستش میگوید: یادش بخیر، یه زمانی میشد بریم آمریکا. به عنوان آدمی که وقتی از گوگل میپرسی چطور همه چیز و همه کس را به تخممان بگیریم؟، اولین گزینه وبلاگ اورا معرفی میشود، میگویم که: معلوم است که هیچکدام از این چیزها در سفر شگفت انگیز زندگی مهم نیست، اما حقیقت زندگی کمی تلخ است: سلام دنیای بزرگسالی، سلام تراژدی ها.